Quincy en Mickey

Quincy had al vele eigenaren en handelaren versleten toen ze aan Mickey verkocht werd als zijnde een 'normaal' paard. Dit bleek echter niet het geval. Quincy is een extreem gevoelige merrie die bij de kleinste disbalans zoveel spanning opbouwde dat ze explodeerde.

Ik wil graag mijn bijzondere verhaal met jullie delen. In maart 2009 kwam Quincy in mijn leven. Een lieve aanhankelijke merrie waar ik gelijk verliefd op werd. Een prachtige zwarte parel met een witte kol, precies zoals ik mijn droompaard voor me zag. Dit was haar, ik wist het zeker! Een beetje overhaast heb ik haar gekocht. Zonder proefrijden en/ of keuringen. Het voelde goed en daar vertrouwde ik op. De vorige eigenaresse had er ongeveer een jaar niets mee gedaan wegens zwangerschap. Op dat moment vertrouwde ik op dat verhaal.

Ik gunde Quin wat tijd op haar nieuwe plek en deed in het begin alleen maar leuke dingen met haar. Lekker wandelen, knuffelen, poetsen en elkaar leren kennen. So far, so good. Totdat ik besloot ook met haar te gaan rijden. Het opzadelen was al lichtelijk een probleem, maar dat wijdde ik op dat moment aan het feit dat het even geleden was voor haar. Evenals het opstappen wat redelijk dramatisch verliep. Ik gaf mijn eigen onhandigheid de schuld omdat ik nogal gespannen was. Vervolgens hebben we even kort gereden. Dit was alles behalve aangenaam voor ons beide. Veel spanning, stress en steeds willen versnellen of zelfs omdraaien. Ik schrok er ontzettend van hoe mijn lieve aanhankelijke merrie zich ineens zo anders gedroeg. Zo had ik haar niet leren kennen, wat was er dan mis? Besloot haar even de tijd te geven om weer te wennen aan het idee van rijden. Stalgenoten zeiden dat het wellicht daaraan lag. Maar de problemen werden van kwaad tot erger. Opzadelen werd al snel 1 groot drama. Als zij mij aan zag komen met het zadel, begon ze naar achter te trappen, niet gericht naar mij, maar het was wel een duidelijk signaal. Zadel meerdere keren door verschillende mensen laten nakijken, omdat ik dacht dat het daar aan lag. Dit was niet het geval. Ondertussen werd ik gek van de bemoeizucht van mijn stalgenoten. Iedereen had er een mening over. Ik moest haar maar een lesje leren, want ze had geen respect voor mij en ze moest maar eens leren luisteren. Allemaal adviezen in die trant. Ik wilde daar niets van weten, want ik wist dat zij diep van binnen niet zo was en er meer aan de hand was. Vervolgens heb ik haar binnenste buiten laten keren en bijna alle mogelijke behandelingen (osteopathie, sportmassage, accupunctuur, reiki, readings etc.) geprobeerd. Het heeft me alles bij elkaar honderden euro's gekost en nog steeds waren we niet uit de problemen. Quin werd zo nu en dan echt gevaarlijk. Zelfs met opstappen al. Ze wilde duidelijk mij er niet ophebben en wilde steigeren en wegrennen. Uiteindelijk met veel liefde en geduld lukte het dan wel. Ze was immers 'gezond' verklaart en uitbehandeld en dus gingen we ervan uit dat het probleem vooral nog psychisch was. Dus ook lessen gehad in natural horsemanship, zodat ik beter leerde reageren op haar gedrag. Als ik er dan uiteindelijk opzat, dan was het letterlijk overleven. Haar verzet werd van kwaad tot erger en ik heb me dikwijls flink geblesseerd. Wat voor mij de druppel was, was dat zij ook haar agressie op mij begon te richten, dat had ze tot dusver nog niet gedaan. Ze wilde me bijten en als het lukte ook trappen. Uiteindelijk kon ik haar zelfs niet meer uit de wei halen. Ze is me 1 keer aangevlogen en daarna kon ik niet eens meer in haar buurt komen. Heb wel eens een paar uur in de wei gespendeerd, maar zonder resultaat. Wat was dit een horror situatie geworden. Ik lag er wakker van en werd steeds depressiever. Ik wilde dit paard zo graag helpen, maar hoe in godsnaam.

In mijn wanhoop heb ik contact gezocht met de vorige eigenaresse en na veel pijn en moeite kwam het 'echte' verhaal naar boven. Quincy bleek in haar leven al heel wat eigenaren te hebben versleten en bij verschillende handelaren te zijn geweest. Niemand is het ooit gelukt om haar succesvol te berijden. Ze heeft altijd veel verzet getoond en duldde geen tegenspraak van haar ruiter. Ze werd bestempeld als een dominante rotknol met een moeilijk karakter. Haar vorige eigenaresse wilde dit niet geloven en heeft net als ik geprobeerd haar te helpen, maar is hierdoor zelf in het ziekenhuis belandt. Ja het is belachelijk dat iemand dan alsnog het paard probeert te verkopen als zijnde 'normaal', maar dat even ter zijde. Het gebeurt helaas erg veel.

De weken verstreken en ik raakte steeds dieper in de put. Quincy liep alleen maar in de wei en ik kon alleen maar op afstand naar haar kijken. Dit was dan mijn droompaard. Een hoopje ellende die een hekel aan mij had gekregen. Ik verweet mezelf van alles, liep er dag en nacht mee rond en zat in een diep dal. Mijn relatie ging er bijna aan kapot en ik belandde ook nog eens in de ziektewet wegens depressiviteit en burn-out klachten. Ik kon niet meer functioneren, was een hoopje ellende.

Op een dag vertelde een stalgenootje over Monique. Zij had haar eerste les gehad met haar paard en was dolenthousiast. Dit paard liep al een jaar of 3 geregeld onregelmatig, had rugproblemen en uiteindelijk werd er voor hoefkatrol en achter artrose geconstateerd. Dusdanig dat hij maar met pensioen moest of worden ingeslapen. Een paard van slechts 8 jaar! Renske voelde hier niets voor en ging op zoek naar een andere mogelijke oplossing. Zo kwam ze bij de Atletische Rijkunst van Monique terecht. Door op haar site te lezen over haar eigen paarden die dezelfde diagnose hadden gaf haar direct weer hoop. Ze maakte een afspraak en al de eerste les werd haar paard zuiver op het moment dat hij recht kwam. Ze kon het zelf amper geloven. Ik moest van haar echt Monique eens bellen, want zij had een soort gelijke merrie als Quincy en die was nu ook uit de problemen. Ik kon wel janken van geluk. Was dit dan de oplossing? Ik belde Monique op en dit gesprek gaf me al zoveel vertrouwen in haar en haar manier van werken dat ik het weer helemaal zag zitten. Monique wilde ons helpen, maar kon niet garanderen dat Quin niet eerst in training zou moeten. Ze vertelde dat we gewoon vanaf nul zouden beginnen en zouden zien in hoeverre ik het grotendeels zelf zou kunnen. Mocht dit toch niet lukken, dan kon Quin alsnog in training komen bij Monique.

Monique was er wel gelijk heel duidelijk in dat ik geen hoge verwachtingen moest hebben en het waarschijnlijk een lange weg zou worden, omdat mijn merrie behoorlijke beschadigd was in het vertrouwen. Ze had waarschijnlijk nog nooit een fijne associatie gehad met het werken en het was ons doel om haar te laten ervaren dat de training iets goeds voor haar kon betekenen. In eerste instantie vanaf de grond.

We plande een afspraak. Ik zou zorgen dat Quin alvast uit de wei was en in de roundpen zou staan. Door de andere paarden allemaal van de wei te halen, konden we haar uiteindelijk de roundpen inlokken omdat ze niet alleen achter wilde blijven.

Toen Monique arriveerde wilde ze eerst kennis maken met mijn merrie en haar vertrouwen winnen middels lichaamstaal, zodat zij contact ging maken. Dat was even heel erg heftig (althans voor mij), maar na 5 minuten liep Quin als een mak lammetje achter Monique aan. Volgens Monique was zij totaal niet dominant, maar extreem gevoelig en had zij een beschermveld om zichzelf heen gebouwd door al haar teleurstellingen in mensen. Door haar leiderschap te bieden kon ze Monique gaan vertrouwen en had ze een kleine opening. Monique wilde haar graag aan de dubbele longe longeren omdat ze haar zo het beste kon helpen bij het vinden van het juiste verticale evenwicht. Bij zo'n gevoelig paard kan de kleinste disbalans al voor veel spanning zorgen. Ze vertelde over haar eigen merrie Meisje die soortgelijke problemen had en ook al veel eigenaren had versleten, voordat ze bij Monique kwam.

Ik vertelde dat ik Quincy wel eens had geprobeerd te longeren, maar dat ze dan of heel hard ging rennen, of naar me toe kwam of omdraaide. Monique kon heel goed uitleggen waardoor dit kwam en demonstreerde tevens met mijn paard wat ze bedoelde. Ik stond perplex. Quincy liet zich gewillig longeren en begon zelfs na een minuut of 10 voorwaarts neerwaarts te lopen, zonder dat zij hiertoe gedwongen werd door bijzetteugels. Iets wat altijd een enorm dilemma was! Monique legde uit dat zij Quincy hielp bij het vinden van het juiste verticale evenwicht, zodat zij in de juiste hoek kwam t.o.v. de grond. Hierdoor kon zij letterlijk loslaten in haar lijf en hierdoor bereikte ze de voorwaarts neerwaartse tendens. Door de disbalans moest zij zichzelf constant aanspannen om overeind te blijven en dat gaf al die problemen. Na een kwartiertje mocht ik het gaan overnemen van Monique, want ik moest het immers zelf gaan leren. Zij merkte meteen mijn spanning op en gaf me daar eerst wat tips voor, want zo kon ik niet met mijn merrie gaan werken. Het was weken geleden dat ik zo dicht bij Quincy in de buurt kon komen. Ik mocht haar zelfs aanraken, maar ik merkte wel dat ze gelijk meer achterdocht had als bij Monique. Logisch, vond ik. Ik moest haar het tegendeel gaan bewijzen. Dat ik haar wel kon helpen en dat zij hierdoor ook lekkerder in haar lijf zou komen te zitten, want ze was behoorlijk scheef.

Het viel niet mee om het onder de knie te krijgen, maar gelukkig stond Monique me bij. Zij adviseerde mij dit ook te oefenen met een paard wat gemakkelijker was en waarbij je wel een foutje kon permitteren. Ik mocht het paard van mijn stalgenoot 'lenen' en met hem heb ik gedurende 1 week dagelijks geoefend. Na hem longeerde ik Quincy en dit ging elke dag een stukje beter. Ik durfde in het begin alleen te stappen omdat het in draf zoveel sneller ging en ik bang was niet op tijd te kunnen reageren. Na 4 dagen waagde ik een poging tot draf en tot mijn verbazing draafde ze rustig de vierkante voltes om mij heen. Ik moest haar natuurlijk wel begeleiden, maar dat ging goed.

Ze begon me ook weer aardig te vinden en we kregen weer een leuk contact met elkaar. Dit was voor mij het allerbelangrijkste! Dit was de eerste stap in de goede richting! Wat was ik gelukkig en wat ben ik Monique dankbaar! Nadat deze eerste stap was doorbroken, lieten we haar ook weer op de wei. Monique zou me komen helpen om te leren hoe ik haar het beste uit de wei kon halen en daarna zouden we les hebben. Je geloofd het nooit. We kwamen samen de wei ingelopen en de hele kudde kwam op ons afgestormd. Dat was sowieso nog nooit gebeurt. Quincy draafde recht op Monique af en maakte heel erg mooi contact met haar. Alsof ze haar kwam bedanken. Het was een heel bijzonder en emotioneel moment en Monique kreeg er ook tranen van in haar ogen. Vervolgens kon ik Quincy zo haar halster om doen. Hoe bijzonder is dat! Monique legde uit dat er verschillende redenen kunnen zijn dat een paard zich niet uit de wei laat halen, maar dat zij al diverse malen heeft meegemaakt dat bij paarden die ongemak ervaren tijdens de training dit vaak voorkomt. Als we ervoor zorgen dat het paard gaat ervaren dat de training ook goed voor hem kan zijn en hem iets oplevert, dan verdwijnt het probleem van het uit de wei halen vanzelf! Om het op te lossen, moeten we het paard begrijpen en daar heeft Monique me enorm bij geholpen. Zij is ervan overtuigd dat ieder paard met de mens wilt samenwerken en dat dergelijk gedrag altijd een oorzaak heeft.

Ondertussen zijn we een paar weken verder en we maken flinke vorderingen! Ik kan haar ondertussen aan de enkele longe longeren zonder dat ze steeds naar me toekomt om omdraait. We zijn ook bezig met werk aan de hand EN ik heb zelfs alweer op haar gezeten! JOEPIE! Ik had nooit gedacht dat me dat nog eens probleemloos zou lukken. Omdat haar associatie met het zadel al negatief was, (omdat ze de link legde naar het rijden) heeft Monique me geholpen hoe ik dat het beste kon oplossen. Ik heb haar eerst een paar weken met zadel gelongeerd, zodat zij deze associatie kwijt was. Ook de benadering met het zadel moest ik anders aanpakken. Niet gelijk van A naar B denken en het zadel erop kwakken. Met simpele tips kon ik haar al naar 3 dagen probleemloos opzadelen en longeren.

Toen ineens tijdens een les zei Monique dat ze vond dat we eraan toe waren om een stapje verder te gaan en er weer op te gaan. Eerst alleen maar op en afstappen. Dit moest van Monique met opstap, omdat het veel beter is voor de rug. Maar het was even wennen voor Quin. Toch met de juiste stappen kon ik er naar een minuut of 5 opstappen, terwijl ze stil bleef staan en niet vluchtte! Wat voorheen altijd gebeurde. Ik moest even blijven zitten en toen er weer af. Quincy keek me helemaal verbaasd aan! Wat doe jij nou, zag je haar denken. Dit hebben we nog een aantal keer herhaald. Monique merkte op dat dit voor mij allemaal al erg heftig was en emotioneel en besloot het er voor dat moment bij te laten. Ik moest het de komende week blijven oefenen en dan zouden we die les erop wel weer een stapje verder gaan.

Die week erop heb ik ook op haar gestapt. Weliswaar in de longeerbak, want in de grote bak vond ik te spannend. Ik moest haar wel gelijk in het juiste verticale evenwicht brengen, zodat zij geen spanning kon opbouwen. Op een gegeven moment brak ik helemaal. Ik barste in tranen uit alle stress en verdriet van de afgelopen tijd kwam eruit. Pas nu had ik echt het gevoel dat het echt goed zou komen. Quincy liep met haar oortjes naar voren en had plezier. Ik durfde in het begin nog niet zonder Monique te rijden dus begon met 1 keer in de week. De 2e keer hebben we ook in de grote bak gereden. Alleen maar gestapt. Ik wil het rustig aan doen en volgens Monique is dat ook helemaal prima. Aan overhaasten hebben we niks. Quincy moet vertrouwen blijven houden. Het is al een wonder dat ik normaal kan opzadelen, opstappen en wegrijden, zonder gelijk allemaal verzet en toestanden. De draf en galop komt vanzelf wel. Voor alsnog genieten ik ontzettend van wat we allemaal al hebben bereikt. Onze band is weer super en Quincy komt uit zichzelf naar me toe gelopen in de wei! Wie had dat ooit gedacht!

Ik ben Monique ontzettend dankbaar. Haar kennis en ervaring is goud waard en zou heeeeel veel paarden kunnen redden. Zie Quincy en het paard van mijn stalgenoot die beide waren afgeschreven. En zie haar eigen paarden die ook allemaal waren afgeschreven. Het is zo mooi werk wat zij doet. Daarnaast is haar begeleiding echt top. Naast de kennis over paarden, kan zij erg goed met mensen omgaan en wist heel goed wat ik nodig had op bepaalde momenten. Ook kon ik haar altijd tussen de lessen door benaderen als ik ergens tegenaan liep. Ze is zo ontzettend betrokken en doet dit werk vanuit haar hart. Ik ben echt van Monique gaan houden! Ze heeft niet alleen mijn paard gered, maar ook mij. Ik kan weer werken en mijn relatie heeft niet langer meer te lijden onder alles stress.

Monique, ik ben en blijf je voor eeuwig dankbaar voor al je hulp, betrokkenheid en inzet! Je bent een heel bijzonder mens en verdient veel waardering voor wat je doet. Je bent een KANJER! Dat je nog maar veel paarden en ruiters mag helpen, want er zijn er genoeg met problemen...

Liefs, Mickey