Tara en Lotte

Tara is een merrie met de diagnose hoefkatrol aan beide voorbenen. Daarnaast was zij altijd moeilijk te rijden.

Tara is al 8 jaar mijn lieve NRPS merrie, van nu 11 jaar oud. Graag zou ik jullie een deel van 'haar' of beter gezegd 'ons' verhaal vertellen.

Het verhaal van Tara begon, toen ik als meisje van 13 eindelijk een eigen pony zou krijgen. Na wat rond zoeken kwam al snel Tara in beeld en ze moest het opnemen tegen een D-pony. Al snel was de keuze gemaakt, Tara was gewoon het leukst. En daarbij, Tara was als 3 jarige al een grote E-pony dus grote kans dat ze een paard zou worden. Ideaal dus, zo zou ik zeker 20 jaar met haar kunnen rijden... maar helaas...

Na ruim 4 jaar met haar gereden te hebben, liep Tara zo rond de zomer van 2007 steeds wisselend onregelmatig. Dan weer links voor, dan weer rechts voor, dan weer een paar weken niet. Daarbij waren haar voorbenen de ene dag allebei wat gezwollen, dan maar 1 en dan weer geen. Een raadsel dus. Elke keer als we op het punt stonden om naar de kliniek te gaan was het weer goed, maar toen het zowel na rust al na geen rust bleef aanhouden zijn we toch richting de kliniek gegaan. Hier kreeg Tara na allemaal onderzoeken de diagnose 'Hoefkatrol ontsteking in beide voorbenen'. Tara is meteen behandeld met corticosteroïden en na een paar weken rust zouden we gewoon weer kunnen rijden, mits niet te fanatiek. De eerste maanden ging dit prima, ik was allang blij nog te kunnen rijden en heel fanatiek was ik toch al niet, dus dat ging prima. Tot Tara eind 2009 toch weer begon te klungelen.

Na een goed en emotioneel gesprek met mijn oude instructrice, ondertussen dierenarts, heb ik besloten om Tara op 9.5 jarige leeftijd met een soort pre pensioen te sturen. Dit omdat een tweede injectie met corticosteroïden geen of weinig resultaat zou hebben en de andere optie, zenuwsnede, ons geen oplossing leek voor Tara. Door Tara meer buiten te laten lopen, zou ze een betere doorbloeding en dus minder last krijgen. Zo verhuisde Tara naar een stal waar ze redelijk veel buiten kon staan en zou ik alleen nog wat buitenritjes maken, gewoon afhankelijk van hoe Tara liep en veel stappen.

Tara leefde onder deze omstandigheden meteen op, natuurlijk omdat ze meer buiten stond en dus ook meer natuurlijk bewoog. Helaas was dit voor korte duur, in de zomer van 2010 ging Tara steeds maar slechter lopen en had ze steeds dikkere benen. Na een controle van de dierenarts bleek dit (gelukkig) vooral te komen de door hitte (want die veroorzaakt zwelling en die zwelling drukt op de zere plekken). Redelijk goed nieuws natuurlijk, maar de dierenarts en ik vonden dit niet de ideale situatie en dus zouden we samen gaan kijken naar andere oplossingen, welke buiten het medische deel zouden liggen.

Al snel kwamen we op meer trainen, zodat andere spieren in Tara's lichaam de zwakke plekken konden opvangen, prima oplossing, maar wel met een maar. Tara op zo'n manier rijden dat ze goed en ontspannen loopt, kost namelijk zoveel moeite en strijd dat dit meer kapot zou maken dan oplossen. Tara is namelijk al zolang ik haar ken erg stijf en daarnaast hebben we de nodige strijd en ruzies gehad met rijden. Het was regelmatig een uurtje bokken en trappen in plaats van een ontspannen training. Tara werd dus al snel bestempeld als levensgevaarlijk en ik als dom figuur.

Gelukkig wist ik al die tijd beter, Tara is niet gevaarlijk, ze heeft vast ergens last van. Maar nee, het zadel zat goed de rug was oké, dus verder geen redenen op de bokken, dacht ik altijd. Helaas wist ik toen niet wat ik nu weet.

Want na mijn zoektocht in de zomer van 2010 heb ik gekozen voor natuurlijke bekapping en kreeg Tara ander voer, allemaal om de klachten door de hoefkatrol ontsteking te minderen. Daarnaast kwam ik ook in contact met de Atletische Rijkunst, met Monique dus. Na het lezen van haar site wist ik dat ik dit gewoon moest proberen, want Tara verdiende dat.

Aangezien Tara op dat moment al een paar maand niet gereden was, ging ik met een andere pony naar een proefles van Monique. Deze les beviel mij erg goed en toen Monique mij vertelde dat de kans groot was dat ook Tara op zou knappen van de lessen heb ik bijna meteen een les geplant. Ondertussen deed ik met Tara wat, van de tijdens de proefles geleerde, oefeningen aan de hand en heb ik haar weer een paar keer gereden.

Herfst 2010 hadden we dan onze eerste les, een uur lang, verdeeld over oefenen aan de hand en onder het zadel. Meteen voelde ik Tara veranderen. Tara die altijd gespannen en boos werd als ze aan het werk moest was blij en ontspannen! En misschien nog wel het belangrijkste, ze liep gedurende de les hooguit 3 passen kreupel.

Nu een jaar (min een lange winterstop door het weer) later ben ik nog steeds blij dat ik Monique heb leren kennen. Door haar methode kan ik Tara weer rijden en er daardoor voor zorgen dat ze beter loopt. Daarnaast verklaart de theorie achter de Atletische Rijkunst veel van de klachten die Tara heeft (gehad), zoals boos, bokken, niet willen ontspannen, zadelnijd en hoefkatrol ontsteking.

Natuurlijk heeft Tara nog steeds hoefkatrol ontsteking en is ze snel stijf in haar lichaam. Het verschil is alleen dat ze nu recht is in haar lichaam, waardoor ze zich durft en kan ontspannen. Daarnaast wordt ze zo langzamerhand losser in haar lichaam. Dit alles zorgt ervoor dat ze niet meer boos hoeft te worden en het de hoefkatrol ontlast. Momenteel merk ik het gewoon als ik een tijdje niet of minder heb kunnen trainen. Zo had ik Tara 2 weken geleden een tijd niet (fanatiek) getraind wegens omstandigheden en liep ze aan de longeerlijn in draf behoorlijk kort. Nu ik haar de afgelopen 2 weken weer fanatiek getraind heb, liep ze gister een stuk ruimer.

Kortom, voor mij en Tara is de Atletische Rijkunst echt een mooie oplossing voor ons probleem!

Groetjes Lotte