Paardrijden is net als dansen...

De inspiratie voor dit artikel is een link die ik onlangs heb gelegd tussen het rijden op een paard en het dansen op muziek.

Als je danst en je bent één met de muziek, alsof jouw lichaam het klankbord is van de muziek, dan kloppen je bewegingen en is het een mooi, ritmisch en vloeiend geheel. Je voelt de muziek in je lijf en dat zet je in beweging. Het voelt dan ook goed en kloppend.

Maar anderzijds, als je niet in het moment bent samen met de muziek en je beweegt maar wat mee, dan geeft het een heel ander beeld en gevoel. Als je de muziek niet kunt voelen en meer bezig bent met andere dingen die in je hoofd spoken, dan is de dans die je laat zien daar ook naar.

Met dansen heb ik dat alijd zo ervaren. Maar nu gebeurde er van de week iets, waardoor ik heel duidelijk de link tussen rijden en dansen kon leggen.

Ik had een druk bezette dag achter de rug en was eigenlijk een beetje op. Ik wilde toch graag nog even wat met Tonise doen en koos ervoor om te gaan rijden. Ik merkte al heel snel dat ik er niet lekker in kwam. Voelde me niet één met het paard. Ik kon op dat moment niet verklaren waar dit vandaan kwam. Mijn hoofd was leeg, ik was ontspannen, maar toch ontbrak er iets. Ik kon me hierdoor niet goed focussen en richten op 'de muziek' en hierdoor voelde ik ook totaal niet één geheel met Tonise.

Zo lief, trouw en braaf als Tonise is deed ze haar ding, maar ik kon er voor mijn gevoel niet lekker intunen op het paard. Hierdoor leek ook alles wat we deden net niet kloppend, net niet ritmisch genoeg en bovenal voelde we niet als samen één. Om de een of andere reden kon ik op dat moment ook niet in de vibe komen waarin ik wel weer dat geheel kon vormen.

De beste beslissing was dan ook op dat moment lekker te stoppen met wat we deden en toen zijn we heerlijk door de wei gaan crossen. Ik weet zeker dat me dit vroeger heel vaak overkwam en met mij vele ruiters, maar ik was me er niet bewust van of kon het niet plaatsen. Maar door het steeds verder en dieper ontwikkelen van het ruitergevoel en het laten weerspiegelen van de muziek in het paard, ga ik nu dus heel duidelijk ervaren als dit stuk ontbreekt! En daar ben je dus als ruiter verantwoordelijk voor, want het paard spiegelt alleen maar.

Ik vind dit zo'n gaaf proces want wat is het leerzaam! En wat leert het je veel als mens, ruiter, moeder, collega, partner, vriend of vriendin. Heel bijzonder! Ik kan me geen betere instructeur, coach, trainer, psycholoog etc. wensen dan mijn eigen paard(en).