In het vorige artikel bespraken we de drie belangrijkste paard-gerelateerde oorzaken van een instabiele hoofd-hals houding en instabiele aanleuning. We onderzochten waarom een paard deze instabiliteit toont, welke informatie dat oplevert en welke gerichte oefeningen je kunt inzetten om dit te verbeteren.
Heb je dat artikel gemist?  Je vindt het hier.

In dit artikel maken we een begin met het kijken naar de andere kant van de teugel: jouw invloed.
Want een stabiele verbinding ontstaat niet alleen in het lichaam van je paard, maar net zo goed in dat van jou. Wanneer jij ruis veroorzaakt, zal je paard nooit een constructieve en duurzame verbinding kunnen bereiken.

Door deze oorzaken uit te sluiten, weet je zeker dat jij niet de onbewuste stoorzender bent die de hoofd-hals houding instabiel maakt.

Neerwaartse druk: de grootste verstorende factor in de hoofd-hals houding

De meest voorkomende oorzaak van een instabiele hoofd-hals verbinding, is het geven van neerwaartse druk.

In de praktijk zie je vaak ruiters rijden met:

• te lage handen,
• wijd geplaatste handen,
• naar beneden gevouwen polsen.

Dit alles wordt meestal gebruikt om het hoofd “omlaag” te krijgen. Maar dat is geen nageeflijkheid en geen zuivere verbinding. Het is druk in plaats van een biomechanisch gevolg van correct lichaamsgebruik. 

Het paard heeft dan maar twee opties:

1. tegen de druk ingaan, waardoor het hoofd steeds weer omhoog gaat, of
2. de druk ontwijken en achter de teugel kruipen, waardoor alle zuivere verbinding verdwijnt.

Beide reacties zijn duidelijke signalen dat de ruiterhand bijdraagt aan een instabiele en incorrecte hoofd-halshouding.

Wantrouwen in de ruiterhand door chronische neerwaartse druk

Paarden die langere tijd met neerwaartse druk of gespannen, strakke armen zijn gereden, ontwikkelen vaak wantrouwen richting de ruiterhand. Voor hen is de hand geen uitnodiging meer voor verbinding, maar een waarschuwing voor ongemak.

Enkele veelvoorkomende reacties zijn:

• een onrustige hoofd-hals houding,
• overmatige spanning in de kaak,
• wegdrukken van de bovenlijn,
• achter de teugel duiken,
• disconnectie met de rug, lendenen en achterbenen,
• stress- en spanningssignalen,
• tong over het bit,
• tong uitsteken.

Wanneer een paard de hand als onprettig ervaart, kun je onmogelijk een correcte en stabiele aanleuning en hoofd-halshouding opbouwen. Her programmeren van deze ervaring met de mensenhand is mogelijk, maar begint altijd bij jou. 

Verbinding ontstaat pas wanneer jouw hand betrouwbaar, zacht, stabiel én duidelijk is.

De eerste stap naar een stabiele hoofd-hals houding: doorbreek je eigen patronen

Een paard kan alleen een stabiele hoofd-hals houding bereiken wanneer jouw handen op de juiste manier verbinding maken met het paardenlichaam. 

Essentieel hierbij is:

• zachte, gebogen, verende ellebogen,
• onafhankelijke beweging van je onderarmen ten opzichte van je bovenarmen,
• duimen als hoogste punt,
• duw je pinken van je af,
• handen op schofthoogte, nooit eronder.

Komt je paard met zijn hoofd omhoog?
Dan beweeg jij je handen mee omhoog. Om te voorkomen dat je opnieuw een neerwaartse inwerking op de schedel krijgt omdat de lijn van je elleboog naar de schedel veranderd. Dit geldt zowel aan de hand als onder het zadel.
Zonder correcte positie van je armen en handen is er geen zuivere verbinding, geen stabiliteit én geen echte nageeflijkheid mogelijk. 

Voordat je je paard kunt verbeteren, moet je eerst jezelf resetten:
Stop om te beginnen absoluut met neerwaartse druk als middel om het paard zijn houding te beïnvloeden.

Begin met het optimaliseren van jouw arm- en handpositie. 

Van daaruit kan je paard leren dat de hand betrouwbaar is, dat verbinding gaat over een dialoog, én dat verbinding veilig is. Pas dan ontstaat er een basis voor het creëren van een stabiele, elastische, eerlijke hoofd-hals houding — vanuit zachtheid en vertrouwen.

In het volgende artikel gaan we dieper in op de tweede belangrijke valkuil van het

verstoren van een correcte verbinding.